
21/10/2019
“We are all just walking each other home"
Een dikke week geleden vierde ik mijn verjaardag. En deze verjaardag zal ik nooit vergeten. Dankjewel aan iedereen die me aan het begin van dit bijzonder levensjaar aanmoedigde met hartverwarmende wensen.
Ik vierde mijn verjaardag in het midden van de woestijn. Tijdens een 5 daagse trektocht in de Marokkaanse Sahara. Net iets anders dan de Lommelse Sahara. Niemandsland. Eén groot, onverbiddelijk niets. Geen bereik. Geen afleiding. Alleen het ‘hier en nu’.
De woestijn. Ze is bijzonder. Met haar vredige stilte, oogverblindende schoonheid én oneindige ruimte om alles in zijn puurheid zichtbaar te maken. Plaats genoeg voor de waarheid van het nu. Ik wist wat me te doen stond. Blijven ademen en wandelen. Stap voor stap helder laten worden wat er echt in me leeft.
De zon brandde onverbiddelijk. 37 graden, ongezien hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. De klimaatopwarming… De zon bracht alles ongenuanceerd aan het licht en de volle maan bleef het ‘s nachts weerkaatsen.
Voor ik vertrok was ik bang. Alsof ik al wist wat me te wachten stond. En met elke stap dieper de woestijn in, werd duidelijk dat dit niet zomaar een wandeling was. Het was een grote sprong in het onbekende, een intense reis naar binnen. Geen ontsnappen aan. De woestijn en haar grote niets, toont je alles. Of je nu wil wou of niet. ;)
Zo dankbaar dat ze me mijn lelijkheid zo onverbloemd liet voelen, zo dankbaar dat ze me de rust en de ruimte gaf om ongezien van mezelf te houden. Zo dankbaar dat ze me toonde hoe ik mezelf kan vergeven. Zo dankbaar dat ze me liet voelen hoeveel kracht ik in me heb.
Ik vond de kracht om me over te geven aan het pad dat voor me oplicht, om gelijkmoedig te blijven bewegen ook al weet ik het allemaal ‘nog’ niet. Ik mag op mijn intuïtie vertrouwen en keuzes maken die me nog dichter bij mezelf brengen. Want alleen zo kan ik mijn rol blijven spelen in dit bijzondere, grote verhaal.
Nederig stap ik dit nieuwe levensjaar in. Open om het voluit te beleven. De weg is niet helder zichtbaar, maar die zal zich wel tonen. Wie wandelt er mee?
En oh ja... Ik heb nog nooit zo lekker gegeten als midden in de woestijn